WF3 onderuit   |   12 - nov - 2017

VVS 46 2 - S.v. Westfriezen 3 (2-0)

Ouwe strijders zonder punten huiswaarts

Als een echt elftal uit De Kelderklasse kwam Westfriezen 3 deze ochtend bijeen in de kantine op ’t Krijt. Na een week zonder training en de nodige zaterdagavondverhalen over de prinsverkiezing bij Carnaval Zwaag, het Bockbierfest en het kroegbezoek in Hoorn togen de ongeslagen koplopers richting Spanbroek voor een confrontatie met de runner up uit onze competitie.

Bij aankomst in het dorp van Dirk Scheringa bleek het hoofdveld er niet al te best bij te liggen. Het hielp dan ook zeker niet dat de oudste lokale jeugd op dat moment tegen FC Medemblik de plaggen uit het veld renden, plus dat er tijdens de warming up nog een enorme plensbui naar beneden kwam. Waar wij vorig seizoen de oranjehemden twee keer relatief simpel wisten te verslaan, was onze tegenstander vandaag tot op het bot gemotiveerd. Vanaf de eerste minuut trokken zij ten strijde, met wat meer druk naar voren dan we gewend zijn van onze tegenstrevers en veel fysieke duels over het hele veld. Zelfs het FC Barcelona van Josep Pep Guardiola zou op deze loodzware modderpoel niet tot het welbekende tiki-taki voetbal kunnen komen, laat staan de geel-witte mid-dertigers van WF3. Na een aantal speldenprikken van VVS, waarbij nieuwbakken Raad van Elf-lid Erik Snip zijn grabbelkunsten nog even etaleerde, was de eerste echte grote kans voor Christian Bekoe. Maar op het moment van aannemen gleed hij net teveel uit om de bal in het doel te jagen. Na een half uur moest Randy Keizer het strijdtoneel met duizeligheid verlaten en kwam Jordie binnen de lijnen. WF3 had moeite om Raymond en David Kok gevaarlijk in stelling te brengen, terwijl op het middenveld vooral heel veel geglibberd werd door Chris en Tim Klijnman. Leon en Steve Verhoef kwamen aan de buitenkanten ook niet heel veel verder dan vooral meters maken en achter de bal aanrennen. Achterin wonnen Jan Peerdeman en Rob Spil wel bijna alle duels, maar dit had vaak een lange bal tot gevolg. Tom Van ‘t Hoff hield zoals altijd zijn hoofd koel en probeerde telkens de voetballende oplossing te zoeken, maar dat wordt niet altijd beloond op een glad en hobbelig veld. Andrei Kyrill De Vries, Andre Van Der Molen en Peter de Geus probeerden vanaf de tribune nog wat lijn in het spel te krijgen, maar we leken op een 0-0 ruststand af te stevenen. Het was echter de aanval van VVS die daar anders over dacht, op rechts glipte hun buitenspeler er langs en zijn harde voorzet werd -met iets meer geluk dan wijsheid- van dichtbij knap tot doelpunt gepromoveerd. Bij het juichen leek het wel alsof de UEFA Champions League werd gewonnen.

In het tweede bedrijf kwamen de gebroeders Van der Molen binnen de lijnen, waarbij Rob van der Molen binnen 1 minuut al als een ware Erben Wennemars over het veld ging. Frits van der Molen probeerde met zijn welbekende rushes over de rechterflank voor wat extra gevaar te zorgen. Het voetbal zag er daardoor iets verzorgder uit, maar tot echte uitgespeelde aanvallen kwam het vandaag niet. Een handjevol corners, een hobbelende vrije trap, een lage voorzet en een afstandsschot met het verkeerde been waren de meest noemenswaardige momenten voor de Zwagers. VVS’46 had het defensief met 4 man op lijn achterin prima op orde, waardoor de rest van het team zich op het produceren van een tweede treffer kon focussen. Die leek er ook te komen. Na knullig balverlies probeerde Jordie zijn fout te herstellen, maar daarbij kreeg hij de bal tegen zijn arm geschoten en wees de scheids logischerwijs naar de stip (uiteraard tot ongenoegen van onze linksback, die dit in woord en gebaar duidelijk maakte). Erik wist deze elfmeter echter na een PartyTop Entertainment-brigade weer wat moed. Helaas was dit van korte duur. Eerst viel Frits wederom uit met een blessure, waardoor Martijn Dekker (de broer van nieuwbakken hofdame Rianne Dekker) uit zijn trainingspak werd gehesen en heel even als rechtermiddenvelder stond gepositioneerd. De organisatie was mede daardoor misschien heel even zoek, en zoals een oud-trainer weleens zei dan vallen langzaam alle dominostenen om. Zo viel in de 78e minuut de bevrijdende 2-0 voor de inmiddels oranje-bruine hemden en wederom was de blijdschap tot in Opmeer en Theaterkerk Wadway te horen.

Ondanks het opnieuw inbrengen van Steve en Chris kon WF3 geen echt gevaar meer stichten. Wel werd de wedstrijd in blessuretijd nog ontsierd door een rode kaart voor de net ingevallen nummer 10 na een sliding van achter. De tijd was tekort om deze man-meer-situatie nog uit te buiten en zodoende liepen wij tegen de eerste (terechte) nederlaag van dit seizoen aan, waardoor we nu samen met VVS’46 de ranglijst aanvoeren. Gelukkig kunnen we volgende week gewoon weer 3 punten verdienen, dus komende zondag gaan we vrolijk weer de kunstgraswei in (hopelijk met iets beter weer). Zien we jullie om 14.00 uur langs de lijn tegen onze vrienden van West Frisia 3?